Eklipse tis Isychazo sti nychta

ข้อมูลเบื้องต้น

เด็กน้อยคนหนึ่งนั้งร้องเพลงเพียงเพื่อรอคอย.........สิ่งๆหนึ่งที่.........อยาทีจะ......ตามหา

เนื้อเรื่อง

กลางยามราตรีที่มืดมิดได้ยินเสียงร้องขัดขามลอยมาตามสายลมอันโหยหวนพัดมาจากพงไพรอันไกลพ้นกลางอันธการอันลึกลับ เรียงร้อยทวงทำนองอันยั่วยวน บทเพลงที่ถูกขับขานด้วยเสียงที่บางแผ่วจนเหมือนจะเลือนหายและลับไปในสิ่งที่มืดมน เด็กน้อยนั่งด้วยท่าทางพึ่งลำพันมองไปทางสายอุตดรอยู่กลางพนาเวศชอ่ำอันเคลือบคลุม เคียงอยู่เดียวด้ายใกล้ไศลศิลาใหญ่ ชลาลัยนทีไหลผ่าน เพียงเพื่อรอคอยสิ่งๆหนึ่ง นภาลัยเต็มเปี่ยมไปด้วยเมฆาขุ่นมัวและบดบังดวงดาราอันเปล่งประกาย ประภากรฉายแสดงสวยสดแสนงดง่าม ทันใดนั้นสายมารุตวายอันเยือกเย็นพัดวนอยู่ถมึงทึงคลุ้มคล้ำ ปั่นปวนท้องนภา สายชลทานและวนาลัยไพรวันให้ต้องผวา สายวายุตาร้องดังเสียงคำรามแห่งอสุรกายไทฟอน แทบจะเฉือกกระชากทุกอย่างให้ขาดสะบั่น แต่เด็กน้อยกลับนั่งรอคอยอยู่ไม่มีที่ท่าจะไปไหนถ้ำกลางมรสุมโหมกระหน่ำ วาตภัยโทรมศัสตราวุธ ตอนนั้นน้ำตาของเด็กน้อยไหลรินลงมาจากนัยน์ตาสู่ข้างหัตถ์ฝีมือที่กำของเอาไว้อย่างแน่น เด็กน้อยก็กล่าวออกมาด้วยเสียงที่บางเบา คำพูดที่ลอยล่องออกจากปากเด็กน้อยนั้นช่างแห้งผาก เพียงพูดว่า"ฉันรอเธออยู่นะ"พร้อมกับรอยยิ้มที่มาจากใจและใบหน้าที่มีความสุขกับน้ำตาแห่งความโศกเศร้า พอพายุสงบลงเป็นเวลาตี2พอดี เด็กน้อยมองขึ้นไปบนท้องนภา ชมดวงดาราที่เสมือนจะจ่องลงมาที่ตัวของเด็กน้อย เหมือนมองด้วยความสงสาร จันทราเต็มดวงอันงดงามฉายแสงลงมาที่เด็กน้อยเหมือจะมาอยู่เป็นเพื่อนเคียงข้าง และแล้วแสงจันและดวงดาวที่คอยอยู่เป็นเพื่อนค่อยๆลับไป พยับครึ้มถมึงทึงมาบังนภาลัยให้เด็กน้อยอยู่เดียวดายอีกครั้ง สายพิรุณโปรยปรายลงมาให้สายน้ำที่แสนเย็นและมาสายลมที่เหน็บหนาวเหมือนกลั่นแกล้งเด็กน้อย ให้นั่งหนาวเย็นอยู่เพียงผู้เดียว เสียงของสายฝนนั้นกลบเสียงทุกๆเสียงในป่าดงพงพี
กลางความเคลือบคลุมให้เงียบสงัดลง แต่มีเสียงๆหนึ่งที่รอมมาจากชอื้อมืดสนิทในไพรวันวนาลัยถามเด็กน้อยด้วยเสียงที่แข็งก้าวและดั้งสะนั้นไปให้ป่า
"เจ้ารออะไรอยู่?ถึงขนาดพายุพัดมา ฝนตกหนักก็ไม่ไปไหน?"เด็กได้ยิเสียงนั้นก็ไม่ตกใจเลยกลับรู้สึกถึงความคุนเคยที่เคยสัมพัดมาแต่จากที่ไหน?เด็กน้อยคิดอยู่ในใจ เด็กน้อยได้ตอบเสียงที่คุนเคยนั้นว่า "ก็รอเขาอยู่ไง"เด็กน้อยตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสดใส เสียงนั้นก็ถามอีกว่า"เจ้ารอนานอแค่ไหน?" เด็กน้อยเงียบไปชักพักเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี? เด็กน้อยจึงบอกไปว่า"มันนานเท่าที่เข็มเวลาของนาฬิกานั้นเดินไป"อย่างนั้นหรือเสียงนั้นพูดออกมาด้วยเสียงที่สงสารเด็กน้อยที่ต้องมานั่งรอคอยอยู่แบบนี้ เด็กน้อยจึงถามเสียงนั้นกลับด้วยเสียงที่บางเบาว่า"คุณเป็นใคร?เราเคยเจอกันหรือเปล่า?เพราะเสียงของคุณนั้นเป็นเสียงที่ข้าคุนเคยอย่างยิ่งแต่คิดไม่ออกว่าได้ยินมาจากที่ใด?"เสียงนั้นตอบว่า"ข้านะป็นคนที่คอยดูเจ้ามาตลอดและเราเคยเจอกันแล้วเจ้าเด็กน้อยต้องคิดให้ออกเราเจอกันในที่ ที่สงบที่สุดในโลกาใบนี้"เด็กน้อยงงไปในคำตอบของเสียงนั้น เด็กน้อยพูดว่า"วันคือที่ใด?" เสียงพูดออกมาแต่กับเป็นเสียงที่เบามากจนไปได้ยินเป็นเสียงที่เลือนหาและลับไปในความคลุมเคลือบ เด็กน้อยตะโกนด้วยเสียงที่แห้แผกว่า"จะไปไหนมาพูดอีกที่สิ?"เสียงนั้นก็ตอมกลับมาด้วยเสียงที่นุ่มนวนว่า"ข้าจะให้เจ้าได้พบกับสิ่งที่เจ้ารอคอยสิ่งเดียงที่ต้องแลกคือ....................................................เจ้าจะยอมไหม?"เด็กน้อยตอบด้วยความดีใจ"เอาสิสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนมันเป็นขอที่ไม่จำเป็นแล้วละ" เสียงนั้นบอก"ก็ได้แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าห้ามมองเขาถ้าเจ้ามองสิ่งนั้นก็จะหายไปตลอดกาล"เด็กน้อนตอบ "ก็ได้"เสียงนั้นบอกว่า"ดูสิสิ่งที่เจ้ารอคอยมาแล้ว"เด็กน้อยหันไปมองและเข้ากอดสิ่งนั้นและพูดว่า"ข้ารอเจ้ามานานแสนนานแล้วข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"เด็กน้อยเดินไปกอดสิ่งนั้นและได้เดินไปทันใดนั้นเด็กน้อยก็พัดตกหน้าผ่าไปลงสู่ถมึงทึงแห่งอันธการ เสียงนั้นพูดขึ้นมาว่า"นั้นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการสินะ"เด็กตอกด้วยเสียงที่บางเบาและค่อยๆว่า"ใช้"พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุข เด็กน้อยนั้นจากไปพร้อมกับสิ่งๆนั้น และในที่สุดดวงอาทิตย์ประภากรรวิพันแสง ยอแสดงแรกแห่งวันลงมาที่ร่างของเด็กน้อย สายฝนที่โปยปายค่อยหยุดไปเหมือการร่ำลาจากไปของเด็กน้อย ท้องนภาค่อยๆสว่างสู่เช้าวันใหม่ เสียงนกน้อยใหญ่ขับขานประเสียงด้วยทำนองที่ไพรเราะเหมือนสวดให้เด็กน้อย เสียงนั้นก็กล่าวว่า

”จงหลับให้สบายนะเด็กน้อยแล้วข้าจะรอเจ้าที่โลกหน้า”